What is wrong with concurrentism?

Abstract

Concurrentism and occasionalism are two principal theistic approaches to the nature of divine causality. Whereas the former affirms the causal efficacy of created beings along with the continuous action of God, the latter explicitly denies any causality to finite beings and considers God to be the only genuine causal agent. In “What is Wrong with Occasionalism?” Katherin A. Rogers examines the implications of these theories in relation to the following topics: our knowledge about the external world, the intelligibility of core ontological concepts and human free will together with moral responsibility. What she concludes from her analysis is that occasionalism has problematic implications with respect to these three points and concurrentism is superior to occasionalism in responding to the problems occasionalism faces in this context. In this paper, contrary to Rogers’, I argue that Rogers’ criticisms of occasionalism are in principle applicable to concurrentism and when they are applied, this theory faces more troubles than occasionalism has faced.

Konkürentizm (concurrentism) ve okazyonalizm (occasionalism) teorileri, tanrının kainatla olan ilişkisi bağlamında fiilini nasıl icra ettiğini açıklayan iki temel yaklaşım tarzı sunmaktadır. Konkürentizm, tanrının daimi olarak kainatı yaratmaya devam ettiğini savunmakla beraber yaratılan varlıkların da kendilerine ait bir etkenlik sahibi bir güç taşıdığını kabul eder. Okazyonalizm ise tam tersine tek etken gücün sadece tanrıya ait olabileceğini iddia eder. ‘Okazyonalizmin Nesi Yanlış?’ adlı makalesinde Katherine Rogers bu iki teorinin sonuçlarını şu üç mesele bağlamında incelemektedir: dış dünya hakkındaki bilgimiz, temel ontoloji kavramlarımızın anlamlılığı ile insan özgürlüğü ve ahlaki sorumluluğu. Analizinin sonucu olarak da Rogers, bu üç mesele bağlamında okazyonalizmin ciddi problemlerle karşılaştığını, konkürentizmin ise bu problemlere verebileceği makul cevaplardan dolayı okazyonalizmden daha mükemmel bir teori olduğunu savunur. Ben ise bu makalede, Rogers’ın tam tersine okazyonalizm için dile getirilen eleştirilerin daha kuvvetli bir şekilde konkürentizm için getirilebileceğini, bu yüzden de konkürentizmin okazyonalizmden daha problemli olduğunu göstermeye çalıştım. Bu makale, Katherine Rogers’a bir reddiye olarak tasarlanmıştır. Bu çaılşmada, öncelikle Rogers’ın konkürentizm ve okazyonalizm teorilerini sunumundaki problemlere değinip, sonra da okazyonalizme diğer teori lehine yönelttiği eleştirilerin geçersizliğini, üstelik konkürentizmin bu eleştirilere karşı çok daha açık olduğunu göstermeyi amaçladım.