Behçet hastalarında aleksitimi, anksiyete ve depreson: Kendini bildirim ölçeğine karşılık görüşmecinin değerlendirdiği ölçek

Abstract

Amaç: Bu çalışmada Behçet Hastalarında hasta tarafından doldurulan ölçeklerdeki depresyon ve anksiyete belirtileri ile hekim tarafından saptanan belirtiler karşılaştırılarak, aleksitimi sıklığının saptanması amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya daha önce tanı almış ve Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Dermatoloji Polikliniği'nde takipleri sürmekte olan 100 erişkin Behçet hastası alındı. Tüm hastalar sosyodemografik bilgi formu ve Mental Bozukluklar İçin Tanı Kılavuzunun (DSM-IV) eksen I bozuklukları için yapılandırılmış klinik görüşme (SCIDI/CV) formu uygulanarak değerlendirildi. Görüşmeden sonra hekim tarafından Hamilton Anksiyete Derecelendirme Ölçeği (HAM-A) ve Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D), hasta tarafından da Beck Anksiyete Ölçeği (BAÖ), Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ve Toronto Aleksitimi Ölçeği (TAÖ-20) dolduruldu. Bulgular: Çalışmaya katılan 100 Behçet hastasının 57'si psikiyatrik tanı aldı. Hastaların eğitim düzeyi ile TAÖ-20 arasında negatif korelasyon, TAÖ-20 ölçeği ile de anksiyete ve depresyon ölçekleri arasında pozitif korelasyon tespit edildi. Hastaların 44'ü aleksitimik olarak değerlendirilirken, 56'sı düşük aleksitimi düzeyi göstermişlerdir. Aleksitimik olan ve olmayan grupların her ikisinde de HAM-D ile BDÖ ve HAM-A ile BAÖ anlamlı olarak ilişkili bulundu. Cinsiyet dağılımlarına göre yapılan korelasyon incelemesinde, sadece aleksitimik gruptaki erkek hastalarda HAM-D ve BDÖ arasında korelasyon saptanmadı. Sonuç: Behçet hastalarında saptanan yüksek psikiyatrik hastalık oranları nedeniyle, bu hastaların psikiyatrik açıdan da değerlendirilmeleri önem kazanmaktadır. Hasta ve hekim tarafından doldurulan depresyon ve anksiyete ölçeklerinin büyük oranda korele bulunması, bu hastaların dermatoloji ve diğer polikliniklerde kendini değerlendirme ölçekleri ile değerlendirilerek gereğinde psikiyatriye yönlendirilmelerinin uygun olabileceğini göstermektedir.

Object: The aim of the study is to determine the frequency of alexithymia in patients with Behcet's disease by comparing depression and anxiety symptoms in scales filled by patients with the symptoms determined by the observer. Method: The study enrolled 100 adult patients with Behcet's disease who werw previously diagnosed and being folloved up in Dermatology Clinic of Uludağ Üniversity Medical Faculty. All patients were assessed by means of a sociodemografic information form and Structured Clinical İnterview form (SCID-I / CV) for axis Ι disorders of Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV). After the interview, Hamilton Anxiety Rating Scale (HAM-A) and Hamilton Depression Scale (HAM-D) were applied by the observer and Beck Anxiety Inventory (BAI). Beck Depression Inventory (BDI) and Toronto Alexithymia Scale (TAS-20) were fiiled by the patient. Results: 57 of 100 patients with Behcet's disease who were enrolled in the study recerved a psychiatric diagnosis. There was negative correlation between the educational level of patients and TAS-20, and positive correlation between anxiety and depression scales and TAS-20 . 44 of patients were alexithymic and 56 showed low levels of alexithymia. In both alexithymic and non-alexithymic groups, statistically significant association was found between HAM-D and BDI / HAM-A and BAI. In correlation analysis done according to sex distribution, no correlation was found between Ham-D and BDI only in male alexithymic patients. Conclusion: Because of high frequency of psychiatric disorders in patients with Behcet's disease, it is important that these patients should be evaluated from psychiatric point of view. The high correlation between depression and anxiety scales fiiled by the patient and observer shows that it will be appropriate to assess these patients by self assessment scales in dermatology and other policlinics and refer to psychiatry if necessary.