Heidegger'de Dasein'ın varlığının zamansal serimlenişi

Abstract

Batı metafiziğinin üstünü örttüğü ve Heidegger'le birlikte yeniden sorulan varlığın anlamının ne olduğu meselesinin yanıtı, varlığın ancak zaman nezdinde kavranabileceği umudunu kendi içinde taşır. Varlığın anlamının ne olduğu meselesinin zaman temelinde anlamını buluşu, varlık-insan arasında özcü gelenekte unutulmuş olan bağın da yeniden tesisini gündeme getirir. Bu anlamda felsefenin yeni güzergahı olarak Heidegger'le başladığımız patikadaki yolculuğumuzda, 'insanın insan olma olanağı' olarak ifade edebileceğimiz dünya-içindeki olgusallığını ifade eden Dasein'ın kendi varlığını 'anlama'sı, ancak kendi ekstatik zamansallığındaki geçmişin-şimdinin ve geleceğin her birinin birbirinden ayrılmaz ve aralarında gidip gelmeleriyle oluşacak zaman ekstazlarını işler hale getirmesiyle gerçekleşir. Bu gerçekleştirim Dasein'ın, varlığın açıklığında 'ihtiyatlı düşünme' sayesinde kuracağı, gerek varlığın gerekse Dasein'ın birbirlerine kendilerini izin vermeleriyle oluşan bir 'olma' uğruna bırakılmışlık halidir. 'Olma'ya kendini tevdi ediş, düşünme sayesinde varlık ve zaman arasında irtibat noktası yakalayarak zamanın, varlığın olanak halindeki yazgısını oluşturmasına mahal verecektir. Bu mahalde 'Dasein'ın Varlığının Zamansal Serimlenişi' zamandaki insan olma olanağımızın farkındalığına varma sorumluluğu taşımaktadır.

The question of what is the meaning of being was overlaid with the western metaphysics but re-questioned by Heidegger and the answer inholds the hope that the being can only be grasped in the presence of time. The issue of what is the meaning of being was established on the basis of time brings up the matter of the bond between being and human which has been forgotten in essentialist tradition. In this sense, in our journey which we began with Heidegger as the new path of philosophy, Dasein's understanding of its own being, which is the facticity of the world and can be expressed as 'humans's potential of being human', can only be realized by making functional the unity and the hovering of time ectasy that is generated by the past, the present and future in their own extatic temporality. This realization is the state of abandonment that Dasein will constitute in the openness of being through 'prudent thinking', and both the Dasein and the existence will allow themselves to each other for the sake of 'being'. Committing to the 'being' will establish the point of contact between being and time through thinking and will allow the time to create the fate of being as a possibility. In this sense, 'The Temporal Exposition of the Dasein's Being' carries the responsibility of being aware of the possibility of being human.