Omurilik yaralanması olan hastalarda D vitamini düzeylerinin klinik özellikler, kemik yoğunluğu ve kırık riski ile ilişkisi

Abstract

Bu çalışmanın amacı travmatik omurilik yaralanması (OY) olan bireylerde D vitamini düzeylerinin demografik ve klinik özellikler, kemik yoğunluğu ve kırık riski ile ilişkisini araştırmaktır. Çalışmaya travmatik OY nedeniyle izlenen 78 katılımcı dahil edildi. Demografik, klinik özellikler ve komplikasyonlar açısından sorgulanan tüm katılımcılara Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçümü uygulandı ve serum 25(OH)D, parathormon ve kalsiyum düzeyleri ölçüldü. Kalça ve diz çevresi kemik mineral yoğunluğu (KMY) ve Z skorları dual enerji x-ışını absorpsiyometri (DXA) cihazı ile ölçüldü. Ayrıca 40 yaş ve üzeri olan bireylerin Kırık Riski Değerlendirme Aracı (FRAX) ile 10 yıllık kalça kırığı ve majör osteoporotik kırık riskleri hesaplandı. OY olan bireylerin %92,3’ünde D vitamini düzeyi eksik ya da yetersiz bulundu. D vitamini düzeyinin erken dönem bireylerde geç dönem bireylere göre (p=0,03), bası yarası öyküsü olanlarda, olmayanlara göre (p=0,023), kışın ölçülen D vitamini düzeyinin sonbahara göre daha düşük olduğu saptandı (p=0,012). Gün içinde açık havada az zaman geçirenlerin D vitamini düzeyleri fazla zaman geçirenlerden daha düşüktü. D vitamini düzeylerinin DXA ölçümleri ve FRAX skorları ile ilişkili olmadığı, ancak femur total KMY ile 10 yıllık majör osteoporotik kırık riski arasında negatif yönde anlamlı bir ilişki olduğu gözlendi (rs= -0,28; p=0,045). Sonuç olarak, OY olan bireylerde yüksek oranda D vitamini eksikliği olup, D vitamini düzeyi özellikle erken dönemde, bası yarası öyküsü olan ve açık havada az zaman geçiren bireylerde daha da düşüktür. Ancak D vitamini düzeyi FRAX ile değerlendirilen kırık riski ile ilişkili bulunmamıştır. Uzun dönemde takipte de D vitamini eksikliğinin sürdüğü dikkate alındığında, eksikliğin yerine konması ve takviyenin üzerinde durulması yararlı olacaktır.

The aim of this study was to investigate the relationship between vitamin D levels and clinical features, bone mineral density, and fracture risk in individuals with traumatic spinal cord injury (SCI). A total of 78 participants with traumatic SCI were included in the study. All participants were interviewed for demographic, clinical features and complications, and Functional Independence Measure (FIM) was performed. Serum 25(OH)D, parathormone, and calcium levels were measured. Hip and knee bone mineral density (BMD) and Z scores were measured using dual-energy X-ray absorptiometry (DXA). For individuals aged 40 and over, a 10-year probability of hip fracture and a major osteoporotic fracture were calculated using Fracture Risk Assessment Tool (FRAX). Serum vitamin D level was found to be deficient or insufficient in 92.3% of the individuals. Vitamin D level was lower in individuals at early stages compared to late stages (p=0.03), and in individuals with a history of pressure sores compared to those without (p=0.023). Vitamin D level measured in winter was lower compared to autumn (p=0.012). Vitamin D level was also lower in those who spent less time outdoors compared to those who spent more time outdoors. Vitamin D levels were not associated with DXA measurements or FRAX scores, but femur total BMD was negatively correlated with the 10-year probability of a major osteoporotic fracture (rs= -0.28; p=0.045). In conclusion, vitamin D deficiency is highly prevalent in individuals with SCI, and vitamin D levels are even lower at early stages, in those with a v history of pressure ulcer, and in those who spent less time outdoors. However, vitamin D level is not associated with the 10-year probability of hip or major osteoporotic fracture assessed by the FRAX tool. As vitamin D deficiency is a chronic health problem in this population, replacement therapy and emphasis on long-term supplementation appear to be crucial during long-term follow-up.