Bursa ve yöresinde dispepsili hastalarda helicobacter pylori sıklığı ve aile içi bulaş

Abstract

Amaç: Helicobacter pylori enfeksiyonunun tedavisinden sonra nüksü önemli bir sorundur. Gelişmiş ülkelerde enfeksiyonun nüksü yılda %1 civarında iken Türkiye gibi gelişmekte olan ülkelerde oran %30-40 civarındadır. Bu yüksek nüks oranlarının oluşumunda aile içi bulaşma önemi bilinmemektedir. Ayrıca aile içindeki diğer enfekte bireylerin tedavi edilmesinin gerekip gerekmediği konusunda literatürde yeterli bilgi bulunmamaktadır. Bu çalışmada primer amacımız tedavi sonrasında nüks gelişiminde aile içi bulaşın önemini araştırmak ve enfeksiyonun nüksünü önlemek amacıyla aile içindeki diğer enfekte bireylerin tedavi edilmesinin gerekli olup olmadığını saptamaktır. Gereç ve Yöntem: Dispepsi yakınması ile polikliniğimize başvuran 109 hastadan Helicobacter pylori enfeksiyonu saptanan 74 hasta çalışmaya alındı. Aile içinde enfekte olan diğer bireyler gaita antijen testi ile tesbit edildi. Hastalar randomize olarak her birisi 37'ser kişiden oluşan A ve B gurubuna ayrıldı. A gurubunda; hastalar ve aile içi enfekte bireyler eş zamanlı tedavi edildi. B gurubunda ise yalnız hastalar tedavi edildi. Hastalar eradikasyon tedavisinin tamamlanmasından 1 ay sonra tedavi başarısı, 6 ay sonrada nüks ağrısından değerlendirildiler. Diğer enfekte aile bireylerinden tedavi edilenler nüks açısından takip edilmedi. Bulgular: Bursa ve yöresindeki dispepsili hastalarda Helicobacter pylori enfeksiyon oranı %67.8 olarak belirlendi. İki guruptaki 37'ser hastadan ikişer kişi 1. ay kontrolüne gelmedi. Tedaviden sonraki 1. ayda A gurubundaki 35 hastanın 3'unde (%8.57), B gurubundaki 35 hastanın 4'unde (%11.4) tedavi başarısızlığı mevcuttu. Her iki gurupta tedaviyi tamamlayan ve takiplerine gelen toplam 70 hastadan 63'unde (%90) bakterinin eradikasyonu sağlandı. Eradikasyon tedavisinin tamamlanmasından 6 ay sonra (tedavi başarısı sağlanan hastalar arasında) A gurubundaki 32 hastanın hiç birisinde nüks gelişmemesine karşın, B gurubundaki 31 hastadan 3'unde nüks oluştu, B gurubunda nüks oranı %9.7 olarak saptandı. Ancak her iki gurup arasında enfeksiyonun nuksu acısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Sonuç: Dispepsi yakınması olan, Helicobacter pylori ile enfekte hastaların ve aile içi enfekte bireylerin tedavi edilmesiyle 6. aydaki enfeksiyonun nüks oranları, aile içi enfekte bireylerin tedavi edilmediği guruba göre istatistiksel olarak farklı bulunmadı. Bu sonuç aile içi enfekte bireylerin tedavi edilmesinin gerekmediği şeklinde yorumlanabilir. Ancak aile içinde enfekte bireylerin tedavi edilmediği gurupta üç hastada nuks gelişmesine karşın, aile içindeki enfekte bireylerin tedavi edildiği gurupta hastaların hiçbirisinde nüks gelişmemesi, aile içindeki diğer enfekte bireylerin tedavisinin yararlı olduğunu düşündürmektedir.

Objective: The reinfection with Helicobacter pylori after a succesfull treatment is an important problem. The rate of reinfection is 1 %in developed countries. But this ratio is 30-40% in the developing countries as Turkey. The role of familial transmission in this high reinfection rate remains unknown. Also there is little information whether treating the other infected members in the literature. The primary aim of this study is to determine the role of familial transmission in the reinfection after treatment. Also our other objective is to assess the necessity of treating the other infected family members to prevent the reinfection risk. Material and Methods: From the 109 patients admitted to our unit with dyspepsia complaint, 79 of them whom helicobacter pylori infection has been determined included in this study. The other infected members of the family is determined by stool antigen test. The patients were randomized divided into two groups as group A and B with 37 patients in each group.The patients and the infected family members were treated together in group A. But in group B the patients were treated only. The patients were evaluated for the success of treatment in the first month and for reinfection in the sixth month after the eradication therapy. The other infected family members were not followed for reinfection. Results: The Helicobacter pylori infection rate was found as 67.8 % in the dyspeptic patients in Bursa area. Two patients in both groups did not come to the first month control at the follow up. The therapy was unsucsessfull in the 3 patients of 35 (8.57%) patients in group A and 4 patients of the 35 (11.4%) patients in the group B after the first month of the therapy. Bacterial eradication was obtained in 70 patients who completed the therapy and came to the controls in both groups. After 6 months of bacterial eradication therapy, reinfection was not seen in any of the 32 patients in group A: But reinfection was seen in 3 of 31 patients in group B: Reinfection rate in group B was found as 9.7%. There was no statically significance between two groups for reinfection rates. Conclusion: There was no statical difference for the reinfection rates at the sixth month between the the patients who had dyspeptic complaints, infected with Helicobacter pylori and infected family members who were given therapy and whom were not given therapy for the infected family members. This result can be considered as that the infected family members might not be treated. However reinfection was seen in three patients in the group in which the infected family members were not given therapy. Also there was no reinfection in the group in which the infected family members were treated. So that it has been suggested that therapy for the other infected family members can be useful.