Normal ekstraoküler kasların kontrastlı MR incelenmesinde boyanma paternlerinin sayısal analizi

Abstract

Amaç: MR'de ekstraoküler kaslar; tiroid oftalmopatisi başta olmak üzere, inflamatuar, vasküler, tümöral, infeksiyöz, nöromüsküler hastalıklarda da kontrast madde tutulumu göstermektedir (4,5). Ancak tiroid oftalmopati, sarkoidoz, psödotümör gibi patolojilerde kasların boyut artışı olmaz ise boyanmasına görsel olarak bakılarak, normal ekstraoküler kasların boyanmasından ayırt edilemez. Bu nedenle patolojik kontrast tutulumu ile normal ekstraoküler kasların kontrast tutulum oranları arasındaki farklılık ancak sayısal analiz yapılarak saptanabilir. Literatürde bu konuyia ilgili çalışmalar bulunmaktadır. Ancak, ekstraoküler kasların kontrast madde ile boyanmasının sayısal analizi ve kontrast tutma yüzdeleri ayrıntılı olarak incelenmemiş olup; önceki çalışmalarda ekstraoküler kaslarından ölçüm ve analiz yapılan deneklerin sayışı yetersizdir. Çalışmamızda orbital patolojisi bulunmayan olgularda, normal ekstraoküler kasların kontrast madde ile boyanmasının sayısal analizini yapmayı amaçladık. Gereç ve yöntem: Nörolojik ve radyolojik olarak orbita patolojisi bulunmayan 50 hastanın ekstraoküler ve referans olarak temporal kasları kontrastsız ve kontrastlı yağ baskılamail T1 ağırlıklı MR görüntüleri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Orbital tabanda maksiller sinüsden kaynaklanan manyetik inhomojenite artefaktı saptandığından inferior rektus ve inferior oblik kasları çalışma kapsamından çıkartılmıştır. Bu hastalara ait toplam 400 ekstracküler kasın (süperior rektus, medial rektus, lateral rektus ve süperior oblik kasları) kontrast öncesi ve kontrast sonrası sinyal intensiteleri ölçülmüş ve aynı taraf temporal kaslarının kontrast öncesi ve sonrası sinyal intensitesi değerleriyle istatiksel olarak karşılaştırılmıştır. Bulgular: Kontrastsız kesitlerde ekstraoküler kaslar temporal kaslara göre daha yüksek sinyal intensitesinde izlenmiştir (p[0.001). Paramanyetik kontrast madde verilmesinden sonra ekstraoküler kasların tümünde ortalama %97.41± 19.12, temporal kaslarda ise ortalama % 47.71 ± 21.64 sinyal intensite artışı saptandı. Kontrast öncesi ve sonrası tüm ekstraoküler kasların ortalama sinyal intesitesi artışı yüzdeleri, temporal kasların ortalama yüzdeleri ile karşılaştırıldığında, anlamlı olarak tüm ekstraoküler kaslarda daha yoğun kontrast madde ile boyanma dikkati çekti (p[0.001). Ayrıca ekstraoküler kaslar bireysel olarak değerlendirildiğinde, lateral rektus kaslarının diğer ekstraoküler kaslara göre kontrast öncesi ve sonrası görüntülerde daha düşük sinyal intensitesine sahip olduğu saptandı. Sonuç: Normal ekstraoküler kaslar MR görüntülerde kontrast madde ile belirgin boyanma göstermektedir. Temporal kaslar ise paramanyetik kontrast madde ile daha az oranda boyanma gostermektedir. Ekstraoküler ve temporal kasların postkontrast yüzde degişimleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmaktadır (wilcoxan testi, p<0.001). Bu nedenle ekstraoküler kasların kontrastlanmasını saptamada temporal kaslar kalitatif karşılaştırma için kullanılabilir. Ancak; temporal kasların kontrast sonrası yüzde değişimleri kendi içinde karşılaştırıldığnda istatistiksel olarak farklılık bulunmaktadır (Paired samples t-testi,p<0.001) ve kontrast madde ile boyanma yüzdeleri homojen dağılım göstermemektedir (% 47.71 ± 21.64 ). Bu nedenle temporal kasların; ekstraoküler kasların kontrast madde ile boyanma miktarını tespit etmede referans olarak kullanılması kantitatif açıdan uygun olmayabilir.

Purpose: To evaluate quantitatively the magnetic resonance contrast enhancement of normal extraoculer muscles of the orbit, and to evaluate the use of the signal intensities of temporal muscles as a reference for extraoculer muscle enhancement. Materials and methods: Noncontrast and contrast enhanced fat-suppressed T1- weighted magnetic resonance images of normal orbits were evaluated in 50 patients whom neurological and radiological were found normal. Pre- postcontrast signal intensities of total 400 extraoculer musles (superior, medial, lateral recti, and superior oblique muscles) of these patients were measured and compared statistically with pre- and postcontrast signal intensities of ipsilateral temporal muscles of the same subjects. Results: Before contrast adminstration, of the extraoculer muscles were visualized significanty higher in signal intensity than the temporal muscles (p<0.001). Compared with temporal muscles, all extraocular muscles markedly enhanced after administration of contrast material. After administration of paramagnetic contrast agent, all extraoculer muscles were significantly more enhanced (average: %97.41± 19.12 enhancement) than the temporal muscles (average: % 47.71 ± 21.64 enhancement) (p<0.001). Lateral rectus muscles had the lowest signal intensity when compared the other extraoculer muscles. Conclusion: Normal extraoculer muscles show prominent enhancement on contrast enhanced magnetic resonance images. Temporal muscles, although not as prominent as the former, also enhances in all subjects. These findings indicate that enhancement of extraoculer muscles should be compared with the temporal muscles calitativly but it should not be compared with the temporal muscles cantitativly.