Nilüfer Halk Sağlığı ve Eğitim Araştırma Bölgesinde yaşayan 15 yaş ve üzeri toplumda özürlülük epidemiyolojisi

Abstract

Araştırma, 01.03.2004-15.06.2004 tarihleri arasında Nilüfer Halk Sağlığı Eğitim ve Araştırma Bölgesinde yaşayan 15 yaş ve üzeri nüfusta özürlülük sıklığı, türleri, nedenleri ve özürlülerin sosyodemografik özelliklerini belirlemek amacıyla yapılmıştır. Çalışmaya, sistematik örnekleme yöntemi kullanılarak, 326 haneden 946 kişi dahil edildi. Araştırmaya alınanların %50.5'ini kadınlar. %49,5'ini erkekler oluşturmaktadır. Tüm nüfusun yaş ortalaması 37,84 ± 0,51 yıldır. Araştırmamızda özürlü kişi sıklığı %10,8'dır. Erkeklerin %11,3'ü kadınların %10,3'ü özürlü olup, özürlülük açısından cinsiyetler arasındaki fark anlamlı bulunamamıştır. Özürlülük sıklığı 15-44 yaş grubunda %6,1 iken 65 yaş üzerinde %48,6'ya ulaşmıştır. Yaşla birlikte özürlü sıklığındaki artış istatistiksel olarak anlamlıdır. Özürlü bireyler daha az öğrenim görmüşlerdir. işsizler arasında özürlülük sıklığı anlamlı olarak daha yüksektir. Özürlü bireylerin ailelerinin aylık gelir ortalamaları anlamlı olarak daha düşük bulunmuştur. Özürlülük durumu île hane özellikleri, göç durumu ve sosyal güvence kurumuna bağlı olma açısından anlamlı bir fark bulunamamıştır. Özürlü bireylerin %66,7'sinde en az bir kronik hastalık bulunmaktadır. Özürlülük türleri incelendiğinde en sık rastlanan özür türü hareket edebilme ile ilgili olup, tüm özürlülüklerin %42,5'ini oluşturmakta ve kadınlarda anlamlı olarak daha fazladır. İkinci sırada %20.9 ile görme ile ilgili, üçüncü sırada %20.1 ile işitme ile ilgili özürlülükler yer almaktadır, işitme ile ilgili özürlülükler erkeklerde anlamlı olarak daha fazla bulunmaktadır. Özürlülük nedenleri incelendiğinde %52,3'ünü kronik hastalık ve yaşlılık, %19,5'inin kazalar, %16,4'ünü enfeksiyon hastalıkları ve %11,2'sini doğuştan nedenler oluşturmaktadır. Özürlülük, toplumun eğitim sorunları, olumsuz çevre koşulları, yetersiz sağlık hizmetleri, alt yapı sorunları vb. kaynaklanan toplumsal bir olgudur. Bu nedenle özürlülük gelişimini engellemek için birincil koruma ilkelerine öncelik verilmelidir. Topluma bu hizmetleri sunabilme potansiyeli açısından birinci basamak sağlık kuruluşları desteklenmeli ve güçlendirilmelidir. Ancak engellenemeyen bazı durumlarda da erken tanı, tedavi ve rehabilitasyon hizmetleri gibi ikincil ve üçüncül korunma ile özürlülük oranı azaltılmaya çalışılmalı, özürlü kişinin toplum ve iş yaşamına entegrasyonu sağlanmalıdır.

This study was done to determine the social demographic characteristics in disabled persons and prevalence, type and causes of disability in population among 15 years age and older living in district of Nilüfer Public Health Education and Research Area between 2004 March 01- 2004 June. It was included 946 persons in 326 household by using systematically sampling method. In this study there were, 50,5% women and men, 49,5% mean and age was 37,84 ± 0,51. The prevalence of disabled persons was 10,8%. The prevalence of disability in men and women were 11,3% and 10,3%, respectively and there was no statistically significance between two groups. While the prevalence of disability in people between 15-44 ages was 6, 1 %, it was 48,6% in people over 65 and it was significantly higher in the older group. Disabled persons had significantly lower education and significantly upper unemployed levels. Their families had also significantly lower income. Their characteristics of household, migration and social security did not significantly affect the prevalence of disability, 66,7% of disabled persons had at least one chronic disease. When the types of disability were evaluated, the movement disability was higher among the disabled and its prevalence was 42,5%. The disability of seeing and hearing were in the second and third order, respectively. While the movement disability was significantly higher in women, the disability of hearing in men. When the causes of disability were evaluated the persantage of chronic diseases and old age, accidents, infectious diseases and congenital anomalies were 52,3%, 19,5%, 16,4% and 11,2%, respectively. Disability is a social condition resulting from education problems of population, negative environmental conditions insufficent health services and infrastructure. Thus, primary prevention principles should have the priority in order to prevent the development of disability. Primary health services should have been supported and improved to offer those services for the society. However at some conditions that should not be preventable the persentage of Disability must be tried to be decreased by early diagnosis and second and third prevention with treatment and rehabilitation services.