Prenatal dönemde pelvikalisyel dilatasyon saptanan yenidoğan bebeklerin izlemi

Abstract

Pelvikalisyel dilatasyon (PKD) prenatal ultrasonografi (US) ile saptanabilen en sık fetal üropatidir. Bu çalışmada prenatal dönemde PKD tanısı almış olgular prospektif olarak izlendi. Ocak 1998 - ağustos 2000 tarihleri arasında prenatal tanılı 32 bebek (18 erkek, 14 kız) incelendi. Bebeklerin 29'u matür, 3'ü prematür doğmuş olup, ağırlık ve boy persentilleri normaldi. İzlem süresi 2 ay ile 35.1 ay arasında değişmekteydi ve ortalama±SD, 15.5±8.4 aydı. Tüm olguların postnatal ilk hafta içinde US'leri yapılarak böbrek boyutları, parankim kalınlıkları ve pelvis ön-arka çapları ölçüldü. Postnatal US ile hidronefroz saptanmayan ve pelvis ön-arka çap ≥10 mm saptanan olgulara miksiyo sistoüretrografi (MSUG), dördüncü haftada MAG-3 ve US tekrarı yapıldı. İdrar kültüründe üreme olanlara DMSA çekildi ve ampisilin profilaksisi başlandı. Postnatal US ile bebeklerin 6'sında (%18.8) pelvis ön-arka çap normaldi ve 18'inde (%56.2) ünilateral PKD, 8'inde (%25) bilateral PKD saptandı. Prematüre bebeklerin pelvis ön-arka çapları 9-35 mm (ortalama±SD, 18.1 ±14.7 mm), miad bebeklerin pelvis ön-arka çapları 10-40 mm (ortalamaiSD, 15.9±9.4 mm) arasında değişmekteydi. İzlem ile 32 bebeğin 6'sı normal pelvis çaplarına sahip olup diğer 5'inde (%15.6) izole PKD saptandı. Bu izole PKD tanılı olgularda konservatif tedavi ile pelvis ön-arka çapları 10 mm'in altına geriledi ve cerrahi müdahale gerekmedi. Postnatal US ile pelvis çapları normal olan 6 bebekten 1'inde (%16.7) takipte VÜR saptandı. İzole PKD ve normal olan bebeklerimizin dışında diğer pelvis dilatasyonu olan 21 bebekte ise PKD'a ek olarak vezikoüreteral reflü 10 (%31.2), üreteropelvik darlık 9 (%28.1), çift toplayıcı. sistem 5 (%15.6), posterior üretral valv 2 (%6.2), multikistikdisplastik böbrek 2 (%6.2) üreterosel 2 (%6.2) ve üreterovezikal darlık 1 (%3.1) bebekte saptandı. Cerrahi müdahale 11 (%34.4) olguya yapıldı. İki piyeloplasti, 3 nefrektomi, 1 heminefroüreterektomi, 1 PÜV fulgurasyonu, 1 PÜV için vezikostomi, 1 VÜR rekonstrüksiyonu (üreteroplasti) uygulandı. Ayrıca izlemde olan bebeklere sistoskopi esnasında 2 endoskopik yaklaşımla üreterosel boşaltımı ve VÜR için macroplast enjeksiyonu yapıldı. Bilateral PKD tanısı alan grupta daha fazla cerrahi müdahale uygulandı. Bu bebeklerin 2'sinde (%6.2) DMSA ile renal parankimal hasar saptandı. Hipertansiyon izlem altındaki 2 (%6.2) bebekte görüldü ve bu bebeklerin postoperatif antihipertansif ilaçları kesildi. Sonuç olarak prenatal tanı almış olan tüm yenidoğan bebeklere postnatal US ve MSUG yapılması kanısına varıldı. Pelvis ön-arka çapı ≥10 mm bulunan olguların ise tam bir radyolojik araştırma ile (US, MAG-3, MSUG) incelenmesinin komplikasyonları önlemede yararlı olabileceği düşünüldü.

Pelvicaliceal dilatation (PCD) is the most common fetal uropathy which can be detected by prenatal ultrasonography. In this study prenatally diagnosed PCD cases were followed prospectively. Between January 1998 and August 2000 a total of 32 newborn (18 boys and 14 girls) were diagnosed as having PCD and they were followed up prospectively. Mean (±SD; range) follow up period was 15.5 (±8.4; 2-35.1) months. Of them, 3 were preterm babies and the remaining 29 were born at term. All cases were appropriate for gestational age (AGA) babies. Postnatal ultrasonography was performed and renal sizes, parenchymal thickness and anterior-posterior diameters of the pelvis were measured for all babies within the first week of their life, and also a MAG-3 syntigraphy was performed at the forth week. For all babies, a MCUG was performed and for babies with positive urinary cultures, a DMSA syntigraphy was performed and prophylactic antibiotherapy (ampicillin) was started. Postnatal ultrasonography revealed that pelvic diameters were normal in 6 cases (18.8%), 16 cases (56.2%) had unilateral PCD and the remaining 8 cases had bilateral PCD. Anterior-posterior pelvic diameters of the premature babies were between 9 to 35 mm (mean±SD; 18.1±14.7 mm) and these measurements were 10 to 40 mm (15.9±9.5 mm) for term babies. With follow up, 6 of 32 babies had normal pelvic diameters and 5 (15.6%) had isolated PCD. The anterior-posterior pelvis diameters of these babies returned to normal (<10 mm) with conservative approaches and no surgical interventions were needed for them. In the remaining 21 babies, in addition to PCD there were vesiculoureteral reflux in 10 (31.2% ), ureteropelvic stenosis in 9 (31.2%), double collecting system in 5 (15.6%) posterior urethral valve in 2 (6.2%), multicystic dysplastic kidney in 2 (6.2%), ureterocel in 2 (6.2%) and ureterovesical stenosis in 1 (3.1 %). A total of 11 (34.4%) cases had surgical interventions. The number of surgical interventions was higher in cases with bilateral PCD. Two pyeloplasties, 3 nephrectomies, 1 heminephroureterectomy, 1 posterior urethral valve fulguration, 1 posterior urethral valve vesicostomy and 1 VUR reconstructions were performed. In addition, 1 ureterocel drainage, 1 macroplast injection for VUR were performed endoscopically during the cystoscopy procedures. Of the babies who had surgical intervention, renal parancymal scarrings were detected in 2 (6.2%) with DMSA. Hypertension was detected in only two cases. Their blood pressures returned to normal ranges after the surgical interventions and their antihypertensif treatments were stopped. In conclusion, we think that all babies who have prenatal diagnosis of PCD need a complete radiological investigation to prevent possible complications.