Dirençli kent tasarımında katılımcılık: Türkiye’de belediyeler ve STK’lar arasındaki paydaşlık ilişkisinin incelenmesi

Abstract

Bir kentte fiziksel, çevresel, sosyal ve ekonomik anlamda ortaya çıkabilecek tüm sorunlarla mücadelede kentin paydaşları ile ortaklaşa hareket edilmesi, kenti daha dirençli hale getirebileceği gibi tüm paydaşları kendilerini daha güvende hissedebilecekleri bir kente dönüştürecektir. Bu durum her şeyden önce belediyelerde katılımcı bir modelin benimsenmesi ve paydaş katılımına önem veren bir yönetim anlayışıyla mümkündür. Bu çalışmada dirençli kent tasarımında belediyelerin önemli bir paydaşı olan STK’larla olan katılımcılık ilişkisinin mevcut durumuna odaklanılmaktadır. Çalışmanın amacı Türkiye’de belediyeler ile STK’lar arasındaki katılımcılık ilişkisini değerlendirmektir. Çalışmada nicel yöntem benimsenmiştir. Bu kapsamda toplam 800 veri STK örneklemi ve 552 veri Belediye örneklemi için anket toplanmıştır. Çalışmada elde edilen en önemli bulgu karar alma süreçlerine katılımcılık konusunda Türkiye’de belediyeler ile STK’lar arasındaki paydaşlık ilişkisinin zayıf olduğu ve dirençli kent tasarımında katılımcılık ilişkisine önem verilmesi gerektiği yönündedir.

Acting in partnership with the city's stakeholders in combating all the problems that may arise in a city in physical, environmental, social and economic terms can make the city more resilient and transform it into a city where all stakeholders can feel more secure. This is possible first and foremost through the adoption of a participatory model in municipalities and a management approach that attaches importance to stakeholder participation. This study focuses on the current state of the participation relationship between municipalities and NGOs, which are important stakeholders of municipalities in resilient city design. The aim of the study is to evaluate the participation relationship between municipalities and NGOs in Türkiye. The quantitative method was adopted in the study. In this context, a total of 800 data were collected for the NGO sample and 552 data were collected for the municipality sample. The most important finding of the study is that the stakeholder relationship between municipalities and NGOs in Türkiye is weak in terms of participation in decision-making processes and that participation should be given importance in resilient urban design.