PTCA ve stent uygulanan hastalarda tirofibanın klinik izlem ve restenoz üzerine etkisi

Abstract

Koroner kalp hastalığı, gelişmiş batılı ülkelerde önde gelen mortalite ve morbidite sebebidir. Koroner damar duvarında oluşan hasar çeşitli mekanizmaları tetiklemekte ve sonuçta aterosklerotik plak gelişmektedir. Plak yapısı itibarı ile bazen uzun zaman sessiz bir seyir göstermekte bazen de akut tablolar ortaya çıkmakta ve hastalık ölümle neticelenebilmektedir. Koroner arter hastalığı bir dizi klinik tablo ile karşımıza çıkabilmektedir. Tedavide gerekli durumlarda revaskülarizasyon uygulanmaktadır. Uygun lezyon ve hasta gruplarında perkütan koroner girişim koroner by-pass cerrahisine alternatif bir tedavi yaklaşımıdır. Teknik imkanların artması sonrası perkütan transluminal koroner anjiyoplasti ( PTCA ) uygulanabilen lezyon ve hasta yelpazesi genişlemiştir. %20-%40 oranında gözlenen restenoz stent uygulamaları ile anlamlı ölçüde azalmıştır. Restenozu ve girişim sonrası akut koroner olayları azaltmak amacı ile yeni antitrombotik ajanlar kullanılmaya başlamıştır. GPIIb/llla reseptör antagonistleri bu alanda ümit vadeden ajanlardır. Bu çalışmada amaç, Ocak 2000- Eylül 2001 tarihleri arasınada elektif PTCA yapılan hastalarda tirofiban uygulanan vakalarda 6 aylık izlem verileri ve girişim uygulanan damarda restenoz oranlarını değerlendirmektir. Elektif PTCA ve stent implantasyonu yapılan ve standart heparin tedavisi verilen hastalar kontrol grubu olarak seçilmiştir. Bu hastalara 6 ay sonra kontrol anjiyografi yapılmış ve iki grup karşılaştırılmıştır. Tirofiban uygulanan hasta grubunda toplam 10 kişi mevcut olup yaş ortalaması 52.6+10.6'dır (8 erkek, 2 kadın). Kontrol grubunda ortalama yaş 55.9+10.2 idi (n=20 16 erkek, 4 kadın). Tüm hastaların baseline karakteristik özellikleri benzer idi. 6 aylık izlem süresice tirofiban grubunda iki hasta nonkardiyak sebeplerle öldü. Kontrol grubunda ölen hasta yoktu (%20, %0; p=0.103). Kontrol grubunda 3 hastada, tirofiban grubunda 1 hastada trombositopeni gözlendi (%15, %10; p>0.05). Kanama, kontrol grubunda 3 hastada tirofiban grubunda 2 hastada gözlendi (%15, %20; p>0.05). Her iki grup arasında primer sonlanım noktaları (Mİ ve ölüm) istatistiksel açıdan anlamlı fark göstermedi (p>0.05). Restenoz açısından tirofiban ve standart heparin alan hastalar arasında anlamlı farklılıklar gözlenmedi (%35, %12.5; p=0.371). Sonuç olarak; olgu sayısı az olmakla beraber çalışmamızda tirofibanın, kontrol grubuna göre PTCA ve stent uygulaması sonrası restenoz ve primer sonlanım açısından istatiksel olarak anlamlı bir yarar sağlamadığı saptanmıştır.

Coronary artery disease is an important cause of mortality and morbidity in industrialized Western countries. The injury in the arterial wall triggers some mechanisms and atherosclerotic plaque develops consequently. Sometimes the plaque has a silent course due to its structural characteristics, but can cause acute clinical conditions and the course may lead to death at the end. Coronary artery disease may express itself with various clinical conditions. Revascularization is a mode of therapy in appropriate cases. In selected cases and lesions percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) is a mode of therapy alternative to surgery. With improvement in techniques and devices, PTCA has gained a wide spectrum of cases with being feasible in much more cases and types of lesions. The restenosis rates of %20-%40 after PTCA has a tendency to decrease with the implantation of stents. Newer antithrombotic agents are in use in order to decrease the incidence of restenosis and acute coronary syndromes. GPllb/llla receptor antagonists are agents with promising results in that circumstance. The aim of the study was to evaluate the restenosis and clinical results in PTCA patients who received tirofiban in between January 2000 and September 2001 with a follow-up of 6 months. Meanwhile patients who had PTCA and stent implantation and received standard doses of heparin were selected as the control group. At 6th month, all patients had a control angiography and the data of the groups were compared.In tirofiban group there were 10 cases and the mean age was 52.6±10.6 (8 male,2 female). The mean age of the control group was 55.9±10.2 (n=20 16 male, 4 female). The baseline characteristics were similar in both groups. During the follow up of 6 months the cases died due to noncardiac causes. No deaths occurred in the control group (%20, %0; p=0.103). In the control group 3 patients and in the tirofiban group one patient had thrombocytopenia (%15, %10; p>0.05). Bleeding occurred in 3 patients in the control group and in two patients in the tirofiban group (% 15, %20; p>0.05). The primary end-points (Ml and death from all causes) did not differ significantly between the groups (p>0.05). Restenosis rates did not significantly differbetween the tirofiban and the control groups. (%35, % 12.5; p=0.371). In conclusion, in our study, which has limited number of cases, tirofiban group did not have significant difference in restenosis rates and primary end-points in response to the control group.