Sağlıklı kişiler ve hemodiyaliz olgularında HGV RNA prevalansı

Abstract

HGV, son yıllarda tanımlanan, tüm dünyada yaygın olan bir Flavivirus'tur. Akut posttransfüzyon ve toplumdan kazanılan hepatitlerin % 10-20'sinin, Kronik hepatitlerin % 2-10'unun etyolojisi bilinmemektedir. Bunların bir kısmından HGV'nun sorumlu olduğu düşünülmektedir. HGV prevalansı sağlıklı popülasyonda % 1-3 oranlarında, parenteral bulaşma riski bulunan çeşitli gruplarda ortalama % 15-30 oranlarında saptanmıştır. HGV'nun, HBV ve HCV ile birlikteliğine sık rastlanmaktadır. Kronik HBV enfeksiyonu olan hastaların yaklaşık % 10'unun, kronik HCV enfeksiyonu olanların yaklaşık % 20'sinin HGV ile de enfekte olduğu bildirilmiştir. Hemodiyaliz hastaları, HGV için yüksek risk grubunu oluşturmaktadır. Bu hastalarda yapılan çalışmalarda % 3.1- % 57.5 arasında değişen prevalanslar bildirilmektedir. Çalışmada HGV'nun hemodiyaliz hastaları ve sağlıklı kişilerdeki prevalansının yanısıra yaş, cinsiyet özellikleri, HBV ve HCV ile birlikteliği, serum AST ve ALT düzeylerine etkisi, kan transfüzyonu ve hemodiyaliz süresi ile ilişkisi araştırıldı. 84 hemodiyaliz hastası (17'sine renal transplantasyon yapılmış) ve 200 sağlıklı kişi çalışma kapsamına alındı. HGV varlığı RT-PCR ile serumda HGV RNA araştırılarak belirlendi. Serum AST ve ALT düzeylerinin yanısıra makro ELISA testi (Abbott) kitleri ve Axsym cihazı ile HBsAg ve anti-HCV'na bakıldı, anti-HCV pozitif olanlarda HCV RNA çalışıldı. Hastaların kan transfüzyon sayıları ve hemodiyalize girme süreleri ile RT hastalarında transplantasyondan sonra geçen süreleri kaydedildi. 53Hemodiyaliz hastalarının 21 'inde (% 31.3), RT hastalarının 6'sında (% 35.2) olmak üzere kronik renal yetmezlikli 27 hastada (% 32.1) ve sağlıklı kişilerin 1'inde (% 0.5) HGV RNA pozitif saptandı. Hasta grubundaki oranlar, sağlıklı kişilerden anlamlı derecede yüksekti (p < 0.001). HGV'nun yaş, cinsiyet, hemodiyaliz süresi ve kan transfüzyonu ile ilişkisi bulunmazken, HGV RNA pozitif RT hastalarının HGV RNA negatif olanlara göre, transplantasyondan sonra geçen sürelerinin ortalaması anlamlı olarak uzundu (p < 0.05). HGV'nun HBV ile anlamlı bir birlikteliği bulunmazken, HCV ile ilişkisi anlamlı kabul edilebilir oranda idi (p = 0.05). HGV ile enfekte hastaların % 33.3'ünde transaminaz yüksekliği saptanmış olmakla birlikte, hepsi HBV veya HCV ile koenfekte idi. Yalnız HGV enfeksiyonu olan hastalarda ise transaminaz yüksekliği belirlenmedi. Bu bulgu HGV'nun benign klinik seyir gösterdiğini desteklemektedir. Yine de bu hasta grubunda HGV'nun klinik anlamı açık değildir ve daha detaylı çalışmaları gerektirmektedir. Hasta grubunda HGV'nun kan transfüzyonu ve hemodiyaliz süresi ile ilişkili bulaşma ait bir kanıt sağlanamadı. Hastaların bir kısmının enfekte olmasında bu faktörler etkili olabilirse de hemodiyaliz üniteleri içinde, bizim saptayamadığımız başka bir bulaş şeklinin olduğu anlaşılmaktadır. Sağlıklı kişilerde bulduğumuz düşük prevalans da bu görüşümüzü desteklemektedir. Sonuçta; Hemodiyaliz hastaları, HGV enfeksiyonu için yüksek riskli bir grubu oluşturmaktadır. HGV enfeksiyonu bu hastalarda, tek başına kronik karaciğer hastalığının bir nedeni olarak görünmemektedir. HGV'nun bulaşmasında kan transfüzyonu ve hemodiyaliz süresinin anlamlı bir etkisinin olmadığı görülmüştür. HGV'nun HCV ile koenfeksiyonu, HBV'na göre daha sık olarak saptanmıştır. Bu durum, HCV ile benzer bulaş yollarını paylaştığını göstermektedir.