Oral glukoz tolerans testinin insuline bağımlı diabetes mellitus olgularının erken saptanmasındaki tanısal değeri

Abstract

1 Haziran 1988 - 1 Kasım 1988 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Polikliniği'nde, kardeşlerinden birine IDDM tanısı konulmuş olan 9 kız ve 8 erkek toplam 17 çocuk, Grup I olarak ve kontrol grubunu oluşturan kardeşlerinde veya yakın akrabalarında IDDM anamnezi olmayan 12 kız ve 8 erkek, toplam 20 çocuk, Grup II olarak çalışmaya alındı. OGTT uygulanmasına kontrendikasyon bulunmadığı saptandıktan sonra, OGTT standartlarına uygun olarak test işlemi yapıldı, iki grup arasında yaş, ağırlık, boy, cinsiyet ve iki kuşak öncesine kadar NIDDM anamnezi açısından istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı. OGTT-IDDM tanı kriterleri, literatür standartları ile karşılaştırıldı. Her iki çalışma grubunda, OGTTye kan glukoz yanıtları açısından anlamlı istatistiksel farklılık saptanmadı. Ancak IDDM'lilerin kardeşlerinden iki tanesinde OGTT'nin 1. saatinde ve bu iki çocuğun bir tanesinde testin 2. saatinde kan glukoz düzeyleri, OGTT-IDDM tanı kriterlerine yakın değerlerde elde edildi. Benzer literatür bilgilerinin eşliğinde bu çocukların klinik izleminin de uygun olacağı kanısına varıldı. Çalışma gruplarımızın oral glukoz uygulamasına OGEP ile eş zamanlı insulin yanıtları, istatistiksel olarak karşılaştırıldığında; IDDM'li kardeşlerinde açlık, 2., 3. ve 4. saat düzeylerinin anlamlı derecede yüksek olduğu saptandı. IDDM' li kardeşlerinde, açlıkta ve oral glukoz verilmesine OGTT ile eş zamanlı kortizol yanıtları, kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, tüm zaman dilimlerinde istatiksel anlamlılığı belirgin derece de yüksek düzeyler elde edildi. Yüksek insulin yanıtlarının, hepatik-endojen glukoz kullanımıyla ilgili olabileceği ve kortizol yanıtlarının ise insulins antagonized, yansıttığı düşünülerek, ortaya çıkan bulguların başka çalışmalarla araştırılması gerektiği kanısına varıldı. Olgu sayısının yeterli olmaması ile birlikte OGTT'nin IDDM'li çocukların erken tanısının konulmasına yardımcı olamıyacağı düşünüldü.