Alfred Jules Ayer'ın doğrulama ilkesinin din diline etkisi

Abstract

Din dili'nin çeşitli söylem tarzları, beşeri literatürden alınarak, kutsal varlıklara göndermede bulunmak için kullamlmaktadır. Kutsal ile ilgili konuşma imkanının beşeri tecrübenin ürünü olan argümanlardan seçilmesi, kutsal ve dolayısıyla aşkın olanla sorunu bulunan çevreler için iyi bir eleştiri malzemesi olmuştur. Özellikle on sekizinci yüzyılda başlayıp, yirminci yüzyılın ortalarına kadar etkinliğini arttırarak muhafaza eden pozitivistler bu durumu bahane ederek dine ve onun söylem biçimine ağır eleştirilerde bulunmuşlardır. Viyana Çevresi filozofları, özellikle de Alfred Jules AYER, geliştirmiş olduğu "Doğrulama İlkesi" vasıtasıyla, Din' i ve ileri sürdüğü bildirimleri, salt dini içerikli metinlerin kullandığı dilin, objesi ile ilgili münasebetinden dolayı yok sayma noktasına gelmiştir. Halbuki din de, insana ait diğer ürünler gibi, toplumun kültürüne ait bir unsurdur. Bu nedenle dini söylemin de anlaşılabilir, inanılır ve kabul edilebilir bir boyutu vardır. Toptancı ve tek perspektifli, kuralcı bir mantıkla reddetme girişimi objektif, benimsenebilir bir yaklaşım değildir. Böyle statükocu, sığ bakış açışım aşmak ve herhangi bir din dilini anlayabilmek için, bu din dilinin kullanıldığı toplumun kültürü içerisindeki yaşam tarzlarına, buradan da değişik kullanım paradigmalarına; dolayısıyla derin gramerine müracaat etmek gerekir.

Various expression styles of religious terminology have been extracted from human literature to address holy cretaures. Choosing arguments based on human experience enabling expression on "holy/sacred" has been suggesting a good point of criticism for those having problem with holy, therefore, with the transcendental reality. Positivists that have been maintaining increasing influence to mid-20th century from the 1 8 th century capitalized this aspect to harshly criticize religion and its utterance. However, the religion, the other products which belonged to the human, is a component pertain to society culture. Thus religious utterence has a comprehensible, credible and acceptable dimension. Collectivist, mono perspective and regular logic rejection is not a appropriate approach. In order to overcome such a status quo favoured, shallow perspective and in order to understand the language of a religion of any kind, one has to refer to the life styles within the society's culture which this language of religion uses and from there to refer to the different paradigms of use, consequently to refer to its detailed grammar.