Epistemic defeat, deontology and internalism

Abstract

What, on the view of many epistemologists, underlies the rationale for internalism is the deontological thought that epistemic justification proceeds in terms of how well our believing that p stands vis-à-vis relevant epistemic duties. However, in “Deontology and Defeat”, Bergmann argues that the view that justification is to be analyzed in deontic terms does not motivate internalism, as many are inclined to suppose. I argue that Bergmann’s argument fails to show this, for the reason that his argument is based on equating S’s belief that his second-order belief that p is epistemically irrational with the notion of epistemic defeat, the presence of which is sufficient but not necessary for epistemic irrationality.

Epistemolojiciler, epistemik gerekçelendirmenin bilginin gerek koşulu olduğu konusunda genel olarak hemfikirdirler. Fakat bilginin bu unsurunun nasıl karakterize edilmesi gerektiği tartışmalıdır. Nitekim içselcilik, epistemik gerekçelendirmeyi içsel unsurlar aracılığıyla işlerken, dışsalcılık ise gerekçelendirme üzerindeki bu katı içselci sınırlamayı reddeder ve epistemik gerekçelendirmenin, örneğin güvenilirlik gibi özne açısından dışsal olan koşullar üzerinden belirlenmesi gerektiğini öne sürer. Gerekçelendirmenin doğasının ne olduğu hakkındaki bu farklı yaklaşımlardan hangisinin daha makul ve savunulabilir olduğunu ortaya koyabilmek için, bu öğretileri desteklediği düşünülen dayanakların irdelenmesi önemlidir. Bu makalede, deontolojinin içselci öğretiyi destekleyip desteklemediği ile ilgili tartışmada Bergmann’ın argümanı ele alınacaktır.