Multiple skleroz tanısıyla takip edilen hastalarda fingolimod ve teriflunamid tedavilerinin etkinliğinin retrospektif değerlendirilmesi

Abstract

Multipl Skleroz (MS); santral sinir sisteminin, başlıca otoimmun inflamasyona bağlı, demiyelinizasyon, aksonal kayıp ve gliozis ile karakterize, ak maddenin ön planda tutulduğu ancak korteks ve derin gri maddeyi de etkileyebilen nörodejeneratif bir hastalığıdır. Relapsing Remitting MS (RRMS) hastalarında kullanılan oral ilaçlardan ikisi Fingolimod (Fingya®) ve Teriflunomid (Aubagio®)'dir. Fingolimod 2010 yılında Food and Drug Administration (FDA) tarafından RRMS hastaları için onaylanmıştır. İlk oral kullanılan MS ilacı olma özelliği taşır. Teriflunomid ise 2012 yılında RRMS'li erişkinlerin tedavisinde günde tek doz kullanım için onay almıştır. Çalışmamızda amacımız hastanemizde takip edilen RRMS hastalarında Fingolimod ve Teriflunomid tedavilerinin yıllık atak oranı (YAO) ve yine yıllık bazda hesaplanan Genişletilmiş Özürlülük Durum Ölçeği (Expanded Disability Status Scale:EDSS) üzerindeki etkisini araştırmak ve bu ilaçların gerçek dünyadaki yan etki profillerini ortaya koymaktır. Çalışmamıza McDonald kriterlerine göre MS tanısı konulan 189 hasta dahil edildi Bunlardan 107'si Fingolimod ve 82'si Teriflunomid kullanmaktaydı. Fingolimod alan hastaların 80'i kadın 27'si erkekti. Ortalama yaşları 39,51 (Standart Sapma (SS) 9,976), ortalama tanı yaşları 30,32 (SS 9,219), ortalama ilk atak yaşı 27,90 (SS 8,148), hastanemizde ortalama takip süreleri 7,53 yıl (SS 3,78) ve daha önce kullanılan tedavi süresi ise ortalama 6,40 yıl (SS 3,16) bulundu. Fingolimod kullanan hastalarımızdan 2 tanesi 1 yıldan az süredir; 68'i 1 yıldır; 14'ü 2 yıldır, 8'i 3 yıldır ve 15'i 4 yıldır bu tedaviyi kullanmaktaydı. Teriflunomid kullanan 82 hastanın ise 23'ü erkek 59'u kadındı. Hastaların ortalama yaşları %40,89 (SS 11,67), ortalama tanı yaşı 35,79 (SS 11,21), ortalama ilk atak yaşı 32,85 (SS 10,50), hastanemizde takip süresi ortalama 4,52 (SS 3,76), önceki tedavi süresi 5,45 (SS 3,84) olarak hesaplandı. Teriflunomid kullanan hastaların ortalama tedavi kullanım süreleri 1 yıldı. Çalışmamızda Fingolimod tedavisinden önceki ve bu tedavi sonrasında yıllık atak sıklığı için belirlenmiş değerler Wilcoxon Signed Rank Test'e göre median, minimum ve maksimum olrak sıralandı (sırasıyla 0,50, 0, 2,54; 0, 0, 2,0). Bu değişim istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0,01). Aynı şekilde yıllık EDSS değişimi için de bu değerler hesaplandı (sırasıyla 0,20, -0,25, 0,75; 0, -1, 1,50) ve Fingolimod sonrası değişim istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0,01). Teriflunomid kullanan hastalarda ise önceki tedaviler ve Teriflunomid sonrasında yıllık atak sıklığı için belirlenmiş değerlerdeki değişim (sırasıyla 0, 0, 3,0; 0, 0, 1,0) istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0,01). EDSS değişimi için de aynı istatistiksel analiz yapıldı ve median, minimum ve maksimum hesaplandı (sırasıyla 0, -0,25, 1,50; 0,-0,50, 1) ve istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0,01). Bu sonuçlar hem Fingolimod hem de Teriflunomid'in, öncesi kullanılan tedaviler ile kıyaslandığında YAO ve EDSS üzerine olan olumlu etkiyaptığını gösterdi. Fingolimod tedavisine başlangıç daha çok önceki tedavinin etkili olmaması nedeniyle (%84,1); Teriflunomid tedavisine başlangıç ise daha çok önceki tedavide görülen yan etkiler nedeniyle (%43,9) yapıldı. İlk tedavi olarak Teriflunomid başlanan hastaların oranı %32,9'du. Her iki tedavi de hastalar tarafından iyi tolere edildi. Fingolimod alan hastaların %87,9'unda, Teriflunomid alanların ise %95,2'sinde yan etki bildirilmedi ve Fingolimod kullanan hastaların %92,5'i ve Teriflunomid kullanan hastaların %97,6'sı tedavisini sürdürdü.

Multiple Sclerosis (MS); is a neurodegenerative disease of central nervous system, which is characterized by mainly autoimmune inflammation, demyelination, axonal loss and gliosis of white matter but also cortex and deep gray matter can be affected . Fingolimod and Teriflunomid are two drugs that can be used orally in relapsing and remitting MS. Fingolimod is first oral drug that can be used for Relapsing Remitting MS (RRMS) and approved by FDA in 2010. Teriflunomid is also approved by FDA in 2012 for adults who has RRMS. Our purpose in this study is to search the affects of Fingolimod and Teriflunomid treatments on annual attack rate (AAR) and Expanded Disability Status Scale (EDSS) and also present the side effect profiles of these drugs in real world. We include to our study 189 patients who diagnosed with MS according to McDonald's Criterias. 107 of them were using Fingolimod and 82 of them were using Teriflunomid for treatment. 80 of fingolimod-treated patients were female and 27 were male. The mean age was 39,51 (Standard Deviation (SD) 9,976), the mean age at diagnosis was 30,32 (SD 9,219), the mean age at first attack was 27,90 (SD 8,148), the mean follow-up period in our hospital was 7,53 years (SD 3,78) the mean duration of treatment was 6,40 years (SD 3,16). Two of our patients using phingolimod were using this drug for less than 1 year, 68 of them for 1 year, 14 of them for 2 years, 8 of them for 3 years and 15 of them for 4 years. Of the 82 patients who used teriflunomide, 23 were male and 59 were female. The mean age of the patients was 40,89% (SD 11,67), the mean age of diagnosis was 35,79 (SD 11,21), the mean age of first attack was 32,85 (SD10,50), the mean follow up time was 4,52 (SD 3,76) and the previous treatment duration was 5,45 (SD 3,84). Patients using teriflunomide have a median duration of treatment of 1 year. In our study, the values determined for the annual attack frequency before and after treatment with Fingolimod were ranked median, minimum and maximum according to Wilcoxon Signed Rank Test (0,50, 0, 2,54; 0, 0, 2,0 respectively). This change was statistically significant (p <0,01). In the same way, these values were calculated for the annual EDSS change (0,20, -0,25, 0,75; 0, -1, 1,50, respectively). The change after Fingolimod treatment was statistically significant (p <0,01). In the patients who used teriflunomide, the changes in the values determined for the annual episode frequency after the previous treatments and teriflunomide were statistically significant (0, 0, 3,0; 0, 0, 1,0) (p <0,01). The same statistical analysis was performed for the EDSS change and Median, minimum and maximum were calculated (0, -0,25, 1,50; 0, -0,50,1, respectively); the change was statistically significant (p <0,01). These results showed that both Fingolimod and Terifununomid had a positive effect on Anual Attack Rate (AAR) and EDSS compared to previous treatments. The onset of Fingolimod treatment was mostly due to the ineffectiveness of previous treatment (84,1%); The onset of teriflunomide treatment was mainly due to the side effects (43,9%) seen in the previous treatment. The rate of patients who started Teriflunomide as the first treatment was 32,9%. Both treatments were well tolerated by the patients. No side effects were reported in 87,9% of patients taking fingolimod and 95,2% of teriflunomide. 92,5% of patients using fingolimod and 97,6% of patients using teriflunomide continued treatment.