Comparison of reboxetine and sertraline in terms of efficacy and safety in major depressive disorder

Abstract

Objective: To compare the efficacy, safety and tolerability of reboxetine and sertraline in major depressive disorder (MDD). Method: The study subjects consisted of 41 patients who met the DSM-IV MOD diagnostic criteria. Patients were randomly assigned to receive either reboxetine or sertraline. During the study the patients were assessed 6 times (baseline visit=day 0, visit 1=day 8, visit 2=day 22, visit 3=day 36, visit 4=day 57 and visit 5=day 78) over 11 weeks. Antidepressant response was measured by the Hamilton Depression Rating Scale (HORS), Clinical Global Impressions-Severity of Illness (CGI-SI) and Global Impressions-Global Improvement (CGI-GI). Results: Comparing the two groups in terms of response and remission (HAM-D <= 10) measures, the results were in favour of the reboxetine group at visits 2, 3 and 4. At visit 5, the scores were similar and no statistically significant difference was found between the two groups. However, when remission was evaluated as HAM-Df <= 7, a significant statistical difference was found in favour of the reboxetine group. Evaluating the side effects, dry mouth, sweating, palpitation, headache, hot flushing and sedation were more frequent in the reboxetine group. Only one patient, in the reboxetine group, dropped out due to a side effect (constipation). Conclusion: Higher rates of full remission achievement, which is the main target of MOD treatment, in the reboxetine group compared with the sertraline group may be due to the suppression of anxiety symptoms by the noradrenergic feature of the drug. In order to understand the role of the noradrenergic system in treating MDD, larger patient samples are needed. Both reboxetine and sertraline were well tolerated and effective in treating MDD.

Amaç: Majör depresif bozukluk (MDB) sağaltımında sertralin ve reboksetinin etkinlik ve güvenilirliğinin karşılaştırılması.

Yöntem: DSM-IV MDB tanı ölçütlerini karşılayan ve çalışma protokolüne uygun olan 41 hasta çalışmaya alındı. Bu hastalar sertralin ve reboksetin alan iki gruba eşit olarak rastgele dağıtıldı. Çalışma süresi olan 11 hafta boyunca toplam altı kez (tarama viziti=0. gün, vizit 1=8. gün, vizit 2=22. gün, vizit 3=36. gün, vizit 4=57. gün ve vizit 5=78. gün) değerlendirilen hastalara her değerlendirme sırasında Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D), Klinik Global İzlenim-Hastalık Şiddeti (CGI-SI) ve Klinik Global İzlenim-Genel İyileşme (CGI-GI) ölçekleri dolduruldu.

Bulgular: İki grubun karşılaştırılmasında gerek yanıt gerekse HAM-D≤10 alındığında düzelme oranlarının vizit 2, 3 ve 4?te reboksetin grubu lehine olduğu ancak vizit 5?te bu durumun sürmediği saptanmıştır. Düzelme HAM-D≤7 olarak kabul edildiğinde, reboksetin grubunda istatistiksel olarak düzelme oranının yüksek olduğu bulunmuştur. Reboksetin grubunda ağız kuruluğu, terleme, çarpıntı, baş ağrısı, ateş basması ve sedasyonun sertralin grubuna göre anlamlı olarak fazla olduğu gözlenmiştir. Sadece bir hasta, kabızlık yan etkisine bağlı olarak reboksetin grubundan çalışma dışı kalmıştır.

Sonuç: MDB sağaltımında tam düzelmenin reboksetin grubunda yüksek bulunması noradrenerjik etkiyle anksiyetenin baskılanması sonucu olabilir. MDB sağaltımında noradrenerjik sistemin anlaşılması için daha fazla hastayla çalışmaya ihtiyaç bulunmaktadır. Her iki çalışma ilacının da benzer oranda güvenilir ve tolere edilebilir olduğu görülmüştür.