Güney Avrupa refah rejimine sahip ülkelerin sosyal yardım modelleri ve sosyal harcamalarının karşılaştırılması

Abstract

Bu araştırmada amaçlanan Güney Avrupa refah rejimine sahip ülkelerin sosyal yardım modellerini ve sosyal harcamalar bakımından karşılaştırmasını yapmaktır. Araştırmada literatür tarama yöntemi seçilmiştir. Konunun daha iyi anlaşılması için sosyal harcamalar ESSPROS veri tabanından yararlanılarak karşılaştırılmıştır. Bu veri tabanından hareketle, Güney Avrupa refah rejimine dahil edilen ülkelerin yıllara göre harcama miktarlarına yer verilmiş ve yorumlanmaya çalışılmıştır. Araştırmanın sonucunda, Güney Avrupa rejimi içerisine dâhil edilen ülkelerin sosyal harcamalarına etki eden ekonomik ve demografik büyüklükleri ile refah göstergesi olan insani gelişim endeksleri sonucunda, Türkiye, Yunanistan, İtalya ve İspanya'da farklılıkların olduğu görülmektedir. Türkiye'nin sosyal harcamalarının diğer ülkelerin gerisinde kaldığı sonucuna ulaşılmıştır. Bu sebeple Türkiye'de sosyal harcamalara daha fazla kaynak ayrılmalı, kayıt dışı istihdamın önüne geçilmeli ve istihdamı teşvik edici politikalar arttırılmalıdır. Tüm kesime hitap eden yardım politikaları üretilmeli ve sosyal yardımlar tedavi ve rehabilite edici özellikte olmaktan ziyade tedbir amaçlı yapılmalıdır.

The aim of this research is to compare of social aid models and social expendıtures of the countries which has South European welfare regime. In the study, the literature review method was chosen. For a better understanding of the subject, social expenditures were compared using the ESSPROS database. Based on this database, the expenditure amounts of the countries included in the Southern European welfare regime are included and interpreted. As a result of the research, it is seen that there are differences in Turkey, Greece, Italy and Spain as a result of the economic and demographic sizes that affect the social expenditures of the countries included in the Southern European regime and the human development indices. In Turkey, more resources should be allocated to social expenditures, unregistered employment should be prevented and policies encouraging employment should be increased. Aid policies that appeal to all segments of society should be developed and social assistance should be made for precautionary purposes rather than curative and rehabilitative features.