Tip 1 diyabetli çocuk ve ergenlerde psikiyatrik komorbidite sıklığı ve özelliklerinin incelenmesi

Abstract

Çalışmanın amacı, tip 1 diyabetli çocuk ve ergenlerin özelliklerini, psikiyatrik komorbidite ve özelliklerini araştırmaktır. Uludağ Üniversitesi Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Endokrinoloji Polikliniğine başvuran, 29’u çocuk ve 30’u ergen olmak üzere 59 katılımcı çalışmada yer almıştır. Katılımcılara Sosyodemografik Veri Formu, Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği verilerek Hekim ‘Hasta Değerlendirme’ Formu doldurulmuş ve Okul Çağı Çocukları için Duygulanım Bozuklukları ve Şizofreni Görüşme Çizelgesi-Şimdi ve Yaşam Boyu Versiyonu (ÇDŞG-ŞY) adlı DSM-IV kriterlerine göre yarı yapılandırılmış psikiyatrik tanı görüşmesi uygulanmıştır. Ortalama HbA1c değeri ergenlerde daha yüksek bulunmuştur (p<0.05). Cinsiyete göre fark bulunmamıştır. HbA1c değeri ile algılanan stres arasında ve HbA1c değeri ile yaş arasında anlamlı düzeyde pozitif bir ilişki (p<0.05) olduğu saptanmıştır. Yaşı daha küçük olan katılımcıların, hastalığın geçici olduğuna ilişkin inançları daha fazladır (p<0.05). Katılımcıların %42.4’ü hastalığın günlük yaşamlarını etkilemediğini, %64.4’ü de okul yaşantılarını etkilemediğini belirtmiştir. Daha önce psikolojik destek alanların ÇDŞG-ŞY ile tanı alma oranları daha yüksektir (p<0.05). ÇDŞG-ŞY’ ye göre tanı alanlarda algılanan sosyal destek daha düşüktür (p<0.05). Sonuçlara göre, katılımcıların, %11.9’u psikiyatrik tanı almıştır (Depresyon, Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu, Travma Sonrası Stres Bozukluğu, Enkoprezis). Tanı kriterlerini karşılayan psikiyatrik komorbidite beklenenden daha düşük çıkmıştır, görüşmeler esnasında ek olarak katılımcıların ve ailelerinin (%10.1) de psikolojik desteğe ihtiyacı olduğu gözlenmiştir ve bunlar Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi’ne destek amaçlı yönlendirilmiştir. Diyabetli hastaların, psikiyatrik tanı almamış olsalar bile, hastalığın getirdiği zorluklar ile baş etmeleri için, psikolojik/psikiyatrik destek ihtiyacında oldukları gözlenmiştir.

The aim of the current study was to investigate the frequency of psychiatric comorbidity and characteristics of children and adolescents with type 1 diabetes mellitus. There were a total of 59 participants (29 children and 30 adolescents) recruited from Policlinic of Pediatric Endocrinology of Pediatrics Department Applied Research Center for Health Uludag University. Participants were administered Sociodemographic Information Form, Physician ’Patient Evaluation’ Form, Multidimensional Scale of Perceived Social Support-MSPSS Kiddie-Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia- Persent and Lifetime Version which is a semi structured interview according to DSM-IV criteria. HbA1c level, was found to be higher in adolescents (p<0.05) however there was not any difference in HbA1c level according to gender. HbA1c level and perceived stres, HbA1c level and age had positive correlation (p<0.05). Another finding of the study was that, the younger the participant the more they believed the diabetes was temporal. Participants reported that the disease did not affect neither their daily lives (42.4%) nor academic lives (64.4%). Those who had received psychological support met more diagnostic criteria of K-SADS-PL. Those who met criteria of K-SADS-PL reported to perceive less social support (p<0.05). According to the results, 11.9 %of the participant had psychiatric diagnosis. Although the psychiatric comorbidity is lower than expected, during the interviews it was also observed that the participants and their families were in need of psychological support (10.1%), who were directed to Child and Adolescence Psychiatry for support. It was observed that, patients with type 1 diabetes mellitus are in need of psychological support to cope with difficulties of the disease even though patient with diabetes did not have psychiatric diagnosis.