Reflü özofajitli olgularda özofageal Tc-99m sülfür kolloid retansiyonu ile endoskopik bulguların karşılaştırılması

Abstract

Gastroözofageal reflü sindirim sisteminin en sık görülen hastalıklarından biridir. Bu bozukluğun pek çok komplikasyonları içerisinde lokal mukozal hasar (reflü özofajit) en sık görülenidir. Mukozal hasarın derecesi ile semptomların tam bir uyumluluk göstermemesi tanısal işlemlere gereksinimi doğurmaktadır. Özofajit tespitinde endoskopi altın standart fakat invaziv bir yöntemdir. Biz bu hastalığın tanısında invaziv olmayan, ekonomik ve kolay uygulanabilen bir yöntem olan sintigrafinin rolünü değerlendirmeyi planladık. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Gastroenteroloji polikliniğine dispeptik yakınmaları ile başvuran ve bilgilendirilmiş olur formunu onaylayan hastalar arasından, reflü özofajit tanısı almış veya yüksek olasılıklı olarak değerlendirilmiş, sintigrafı ve özofagoskopi yapılması kararı verilen hastalar değerlendirmeye alındı. Çalışmaya 41 hasta dahil edildi. Özofajit, özofagoskopik olarak Savary-Miller'e göre derecelendirildi. Hastalara en az 4 saatlik açlık sonrası 1 mCi Tc-99m sülfür kolloid içeren 300 ml portakal suyu veya vişne suyu (pH=3.8) içirildi. Hastalardan 30 dakika boyunca dinamik imajlar (erken görüntüleme) ve 90. dakikada (geç görüntüleme) statik görüntüler alındı. Dinamik görüntüler özofagusta aktivite retansiyonunun ve gastroözofageal reflünün varlığına göre değerlendirildi. Özofagoskopik olarak 33 hastada özofajit tespit edildi. Bu hastaların 22'sinde (%67) sintigrafik olarak reflü saptandı. Ayrıca endoskopisinde özofajiti olmayan 8 hastanın 4'ünde sintigrafik olarak reflü saptandı. Özofajit varlığı ve derecesi ile sintigrafik reflü arasında istatistiksel olarak bir korelasyon saptanmadı (p=0.4338). Özofajit tespit edilen 33 hastanın 20'sinde (%61) erken görüntülemede, 8'inde (%24) geç görüntülemede sintigrafik olarak özofageal retansiyon saptandı. Endoskopik olarak özofajiti olmayan 8 hastanın 3'ünde (%37.5) erken görüntülemede özofageal retansiyon saptanırken, geç görüntülemede bu gruptaki hiçbir hastada özofageal retansiyon saptanmadı. Endoskobik bulgular sintigrafinin gerek erken görüntülemedeki, gerekse geç görüntülemedeki retansiyonla karşılaştırıldığında aralarında anlamlı bir korelasyon bulunmadı (p=0.304 ve p=0.3177). Subgrup analizlerde; grade 2-3 özofajitlerin grade I özofajitlere oranla daha yüksek doğrulukta saptanabilmekle birlikte özofajitin derecesi ile retansiyon varlığı arasında anlamlı istatistiksel ilişki yoktu (p>0.05). Bu çalışmadan elde edilen sonuçlar, sintigrafik özofageal retansiyon araştırmasının özofajit açısından bir tarama testi olarak kullanılamayacağını göstermektedir. Bununla birlikte reflü varlığı araştırılırken izlenen özofageal aktivite retansiyonunun, özofajit varlığı açısından güvenilir bir gösterge olduğu ve bu bulgunun özellikle yüksek gradeli özofajitler açısından daha anlamlıdır.

Gastroesophageal reflux is one of the most common diseases of gastrointestinal system. Local mucosal injury (reflux esophagitis) is the most frequent complication of this disease.The discordance between the degree of mucosal injury and the symptoms requires diagnostic procedures. Currently, endoscopy is accepted as a gold standart in diagnosing esophagitis. The main disadvantage of endoscopy is its invasiveness. We planned to assess the role of scintigraphy, a noninvasive, economic and easily performed method, in the diagnosis of this disease. The patients admitted to Uludag University Medical School Deparment of Gastroenterology with dyspeptic complaints, diagnosed as reflux esophagitis or had suggestive clinical symptoms were included in the study following their informed consent. The study group comprised of 41 adult patients. Esophagitis was endoscopically graded according to Savary-Miller. After at least 4 hr fasting, patients were asked to drink 300 ml orange or cherry juice (pH=3.8) containing 1 mCi Tc-99m sulphur colloid. Dynamic acquisition (early images) for 30 minutes and static acquisition (delayed image) at 90th min were performed. Dynamic images were evaluated regarding the presence of gastroesophageal reflux and retention of activity in esophagus. 33 patients were determined to have esophagitis by endoscopy. 22 (67%) of these patients had reflux on scintigraphic exam. 4 of the 8 patients who were negative for esophagitis on endoscopy had reflux on scintigraphy as well. There was no statistically significant correlation between the presence and the degree of esophagitis and the scintigraphically detected reflux (p=0.4338). Of the 33 patients with esophagitis, esophageal retention was observed in 20 patients (61 %) on early images, and in 8 patients (24%) on delayed images. 3 of (37.5%) the 8 patients without endoscopic esophagitis had esophageal retention on early images, while none of them had retention on delayed images. No significant correlation was found between endoscopic findings and the esophageal activity retention on early and delayed images (p=0.304 and p=0.3177, respectively). Although, grade 2-3 esophagitis was detected more precisely than grade 1 esophagitis in the subgroup analysis, no statistically significant correlation was found between the degree of esophagitis and the presence of retention (p>0.05). The results obtained from this study shows that esophageal retention on scintigraphic images can not be used as a screening test for esophagitis. However, the esophageal activity retention observed during scintigraphic gastroesophageal reflux examination remains as a reliable indicator for the presence of esophagitis, which is more significant especially in high grades.