Bursa'da görev yapan hekimlerde iş doyumu ve bunu etkileyen etmenler

Abstract

Kesitsel ve analitik nitelikteki bu çalışma Bursa Tabip Odasına kayıtlı hekimlerin iş doyum durumlarını ve bunu etkileyen etmenleri araştırmak amacıyla düzenlenmiştir. Araştırma kapsamına %50 örnekleme sonucu elde edilen 614 hekim alınmıştır, iş doyum ölçeği olarak Minnesota iş doyum ölçeği kullanılmıştır. Sosyo-demografik sorular ve doyum ölçeğinden oluşan anket formu uygulanarak veriler toplanmıştır. Veriler değerlendirilirken araştırma görevlisi olan dokuz hekim değerlendirme dışında bırakılmıştır. 605 hekimin verileri değerlendirilmiştir. Hekimlerin yarısından fazlası (%54.4) üç büyük ildeki tıp fakültelerinden mezun olmuşlardır ve uzman hekimlerin %73.4'ü, pratisyen hekimlerin %43.4'ü mezun olduklarında kendilerini mesleklerini uygulamaya hazır hissetmişlerdir. Her iki hekim grubu da il merkezinde çoğunluktadır ve %55.9'u kamu ile birlikte özel hekimlik alanında çalışmamaktadır. Hekimlerin ancak %27.6'sı bilimsel etkinliklere sık katılmaktadır ve yabancı dilde tıbbi yayın izleme pratisyen hekimlerde (%0.72) uzman hekimlerden (%29.0) oldukça düşüktür. Meslek seçimi konusunda uzman hekimlerin yarıdan fazlası (%61.3), pratisyen hekimlerin yarıdan azı (%27.1) doğru yaptığını düşünmektedir. Uzmanlık dallarında klinik dallar daha ağırlıklıdır ve %80.7'si alınan uzmanlık eğitimini yeterli bulmaktadır. Uzman hekimlerin çoğunluğu uzmanlık dallarından memnundur. Hekimlerin %25.3'ünün iş doyumu yüksektir. Uzman hekimlerle pratisyen hekimler arasında iş doyumu açısından anlamlı farklılık vardır. Pratisyen hekimlerin %41.2'sinin, uzman hekimlerin %13.6'sının iş doyumu düşüktür. İş doyumu ile cinsiyet arasında bir ilişki bulunmamıştır. İleri yaşlarda iş doyumu daha yüksekbulunmuştur. Medeni durum ile iş doyumu arasında anlamlı bir ilişki bulunmamakla birlikte evlilerde iş doyumu daha yüksektir. Çalışma yılı arttıkça iş doyumu da artmaktadır. Üç büyük ilden mezun hekimlerin iş doyumları daha yüksektir. Yönetsel görevin varlığı iş doyumunu olumlu yönde etkilemektedir. Çalışılan iş yeri sayısındaki artış, uzman hekimlerde iş doyumunu olumsuz olarak etkilerken pratisyen hekimlerde olumlu ya da olumsuz etkileme söz konusu değildir. Her iki hekim grubunda da meslek seçimleri ile ilgili düşünceleri ile iş doyumları uygunluk göstermektedir. Hekimlerin en fazla doyumsuzluk gösterdiği iş boyutu işteki ilerleme şartlarıdır. Sonuç olarak, uzman ve pratisyen hekimlerin işlerinden elde ettikleri doyum farklıdır. Pratisyen hekimlerin iş doyumu düşüktür.

Job satisfaction of the Physicians Working in Bursa and Factors Effecting the Job Satisfaction This cross-sectional and analytical study has been prepared with the aim of investigating the job satisfaction of the physicians that are registered to the Bursa Chamber Of Physicians and the factors effecting job satisfaction. 614 physicians have been included in the study determined by a 50 % sampling. We have referred to the job satisfaction scale of Minnesota job satisfaction scale. The data has been collected by means of a survey including socio- demographic questions and a satisfaction scale. In data evaluation process, the 9 physicians who participated in the study as research assistants have been excluded. 605 physicians have assessed the data. More than half of the physicians ( 54.4 % ) have graduated from medical faculties of three big cities and 73.4 % of specialist physicians and 43,4 % of the general practitioners felt themselves insufficient to carry out their jobs after graduation. Both of the two groups of physicians are in majority in the city-centre and 55,9 % of them do activate in private sector at the same time with public sector. Only 37.6 % of the physicians participated in scientific activities and the rate of following medical publications in foreign language is pretty lower for the general practitioners ( 0.72 % ) than that of specialists ( 29.0 % ). More than half of the specialists and less than half of general practitioners believe that they made the right choice in job choosing process. In specialising branches, clinic branches are in majority and 80.7 % find the specialising education sufficient. Most of the specialists are pleased with their specialising branches.The job satisfaction of 25.3 % of the physicians are high. There is a significant difference between the specialists and general practitioners in terms of job satisfaction. 41.2 % of the general practitioners and 1 3.6 % of the specialists have a low job satisfaction level. It's proved that there is no connection between the job satisfaction and sex. Job satisfaction is higher in older ages. Although there is no significant relation between the marital status and the job satisfaction rates, job satisfaction is higher in married ones. Job satisfaction increases as working years increase. The physicians who have graduated from the three big cities have a higher job satisfaction. The existence of administrative positions effect the job satisfaction process positively. The increase in the number of the work places have a negative effect on specialists' job satisfaction, however this factor is proved to have neither a positive nor a negative effect on general practitioners. In both of the physician groups the views about job choosing and job satisfaction are in conformity with each other. The physicians are mostly unsatisfied in terms of promotion conditions in their job. In conclusion, the specialists and general practitioners have different job satisfaction aspects. The job satisfaction of the general practitioner is lower.