Wittgenstein'ın dil oyunları teorisinin din diline etkisi

Abstract

Din dili'nin çeşitli söylem tarzları (dolaylı anlatımdaki teşbih, tenzih, temsil ile dolaysız anlatımdaki mecazi ifadeler, metaforik anlatım, mitolojik söylem ve din hakkında konuşmamızı sağlayan değişik modeller), beşeri dildeki literatürden alınarak kutsal varlıklara göndermede bulunmak için kullanılmaktadır. Din dilinin bu açığım fırsat bilen 'Viyana Çevresi' filozofları, dinsel söylemleri 'doğrulanabilirlik ilkesi'ne tabi tutarak anlamsızlaştırmaya çalışmışlardır. Ancak Wittgenstein'in 'ikinci döneminde' geliştirdiği 'dil oyunları' teorisi, bizi anlamı yakalayabilme konusunda, kültür içerisinde yer alan değişik toplumsal paradigmalara yönlendirmektedir. Din de, toplumun kültürel bir parçası olduğuna göre; bu dil oyunlarından biri de, din dili oyunları olarak karşımıza çıkmaktadır. Din dilinin tekrar önünün açılmasını sağlayan bu öğretiye göre, bir din dilini anlayabilmemiz için, bu din dilinin kullanıldığı toplumun kültürü içerisindeki yaşam tarzlarına, buradan da değişik kullanım paradigmalarına; dolayısıyla derin gramerine müracaat etmeliyiz.