Kierkegaard'da iman'ın paradoks oluşu meselesi

Abstract

Kierkegaard felsefesi, bireyci yaşam felsefesidir. Kierkegaard için her şey varoluşla ilgilidir. İman meselesi de varoluşun bir parçasıdır. Kierkegaard düşüncesi, irrasyonel, paradoksal, varoluşçu ve bireycidir. İnsanla Tanrı arasındaki farklılık, paradoksal bir biçimde, Tanrı lehinde son bulur. Ama akıl bu sınıra varıp dayanmayı ister. Kierkegaard, bu düşünceyi reddeder. Bundan dolayı, Kierkegaard, fideistlerin öncülerinden biridir. Aklın akıl dışı olanı bilmesi imkânsızdır. Zira Enkarnasyon,İlk Günah, Tanrının varlığı, birer dogmalardır. Tanrı bilgisi dışındaki bütün bilgilerimiz, kesinlikten uzaktır. Birey, kendi varoluşundan kendisi sorumlu olmalıdır. Estetik, etik ya da dini yaşam küreleri birbirinden bağımsız alanlardır. İman bakımından da böyledir.

Kierkegaard's philosophy is individualist life philosophy. For Kierkegaard, every thing that is connected with human- are interested in existence. The problem of faith is the piece of the existence. Kierkegaard's ideas are irrational, paradoxical, existentialist and individualistic. The difference between God and human being is ,paradoxically, to end in favour of God. But the reason wants to go to this boundary. Kierkegaard rejects this idea. Because of this, Kierkegaard is the initiator of the fideists. The reason is not possible to know unreason. So Encarnation, First Sin, The existence of God are dogmas. All our knowledge is uncertainity but not the God's knowledge. Individual have to be responsible for his existence. The areas of the aesthetic, etic or religious life areas are, each other, independental areas. The faith is also.